Een goed begin..

..is het halve werk?

Wow. Wat een 'Kerstvakantie' dit jaar. Het lijkt wel of ik nu pas wakker word/ontnuchter van deze ..zeer gezellige twee weken.

..Misschien is dat ook wel zo. :P

Pff. Het lijkt me een goed idee, voor mij, mijn hersencellen, mijn omgeving, om het maar even wat rustiger aan te doen. Het feit dat me ook nog twee papers, twee presentaties en een examen staan te wachten, is ook al zo'n mindbugging feit. Dus..als ik nou eens niet meer drink tot...tot tot carnaval! In februari. (Ok ok, het valt vroeg dit jaar. En? :P). Ja, laat ik dat maar doen. Tenzij het een 'noodgeval' is natuurlijk. (Als in, er staan al twee feestjes).

Waar ik wel nog iets op moet verzinnen, is dat mijn telefoon geblokkeerd zou moeten worden op gezellige avonden. Hebben ze daar nog niks voor ontworpen? Als je een biometrische identificatie/vingerafdruklezer op je laptop kan hebben (kon ook bij de mijne! Voor maar ..40 euro ofzo? Waarom heb ik die niet genomen?? Coool..), dan moet de volgende stap, ademcontrole, niet te ver weg zijn toch? "Mevr. van M., u heeft helaas teveel gedronken. Het is beter dat u nu niet iedereen gaat lastigvallen. Ga slapen. Blieeeeeeeeep, zp."

Geweldig handig lijkt me dat.



En dan wil ik nog eventjes zeiken over de verschrikkelijke avond die ik gisteren had toen ik thuis probeerde te komen vanaf werk, een reisje dat me normaal minder dan een uur kost. Tis de gewoonlijke zeikkost. (Het is de label 'Zeik Supreme' waardig). Ik spui. Of het dan ook de moeite waard is om te lezen, heb ik nooit gezegd. Maar doe wat je niet laten kan, natuurlijk. (Heerlijke uitdrukking is dat trouwens ook.)

Nice Night in Desperate Distress
Ik vertrok om kwart voor tien in Amsterdam, na tien uur gewerkt te hebben na die ochtend uit Utrecht te zijn vertrokken. Precies twee uur later, om kwart voor 12, was ik thuis. Hoe kan dat?? Tweeee uur voor Utrecht-Amsterdam is _veel_. Nou, het begon allemaal zo..


..Op de Westermarkt nam ik de tram. Niets aan de hand. Beetje suf van het werken, maar verder alles ok. Eenmaal op Centraal herinnerde ik me dat er werkzaamheden waren tussen Utrecht en Amsterdam (en het vorige weekend reden er geen intercity's! Dr is ook altijd wat.. Maar ik ga nog niet eens beginnen met zeiken over de NS, want, want..hahahaha *bittere lach, sterft langzaam weg*).

Waar was ik?

Ohja, toen kwam ik aan op Centraal, zag dat de trein om 22:00 vertrok, en dat was het ook, dus ik sprong op het platform, ..en zag een bordje met 22:30. Huh? Ik sprak twee vrouwen onder dat bord aan, of zij misschien de hidden agenda van de NS kenden? Wanneer de eerstvolgende trein naar Utrecht ging? Ja, om 22:30 dus (twee keer per uur, jippie!). Takke. En hij doet er drie kwartier over (ipv het normale halfuur, via Hilversum). Takketakke.

Maar goed. Gelukkig had ik wederom mijn mp3-spelertje bij me (oh heaven oh holy night), en zette wat soothing Tsjaikovsky op. Ahhh.. T treintje kwam, t treintje ging, en nadat we gewacht hadden bij Utrecht Overvecht omdat we te vroeg waren, waren we dan eindelijk om 23:15 op Utrecht Centraal. Yay!

Maar wou ik eigenlijk wel in Utrecht zijn?
Natuurlijk niet.
Maar ok, mijn kamer/bed is hier.
Maar dat terzijde.

Dus, normaalgesproken zou ik nu met de fiets naar huis gaan, ware het niet dat een stel @^#@*&#@, @#*@&#(@, #&*@#&@( en #Y@(&(*@ de voorwiel van mijn fiets erafgesloopt hebben!!! Jeeeeeeeeeeeeeez! Eikels! Kl..!

Aargh! Ik kan er nog steeds niet overuit. Wat een naaistreek gewoon. Mijn mooie, lieve fietsje.. Ik wist gewoon dat het beter was als ik een takkefiets heb, want dan vind ik het ook niet erg 'm gemolesteerd terug te vinden.

Mijn fietsje :'(

Maar goed. Ik ga mijn fiets ophalen (heel charmant, met je fiets op je rug rondkruien), en net als ik terug aan het lopen ben naar het station, word ik bijna overreden door de bus die ik moest hebben. Aaargh! Ik maak nog een klein wanhopig gebaartje of hij niet wil stoppen, maar met die ongekende Utrechtse buschauffeursrotvaart knalt de bus ervandoor. Fck dat.

Ik loop terug naar de halte, waar de Twee Vrouwen weer staan, en ze kijken me aan, met een blik van ongelooflijk ongeloof. Ik grijns, en zeg, tja.. Die vrouw zegt, het is ongelooflijk, wat ze tegenwoordig allemaal doen. Ik denk, daar gaan we weer, vroeger.. En onderbreek dus snel: en ja, en dat daar, dat was mijn bus! Wat een @#$#-dag! ..De Vrouwen kijken me ontsteld aan. Ik zeg snel sorry, schuif mijn fietsje tegen de pilaar, en keer me om, om naar andere starende mensen te grijnzen.

Gelukkig komt de volgende bus vijf minuten te laat (en die ander he, die vertrok natuurlijk precies op tijd! BAH!), en hoefde ik dus maar twintig minuten te wachten (...). De buschauffeur zegt, sorry, maar die mag niet mee op de bus. Ik kijk hem aan, en wil zeggen, wat zal ik dan doen? Op de bagagedrager gaan zitten en proberen naar huis te fietsen?! In plaats daarvan zeg ik, maaaar meneer anders krijg ik hem toch nooit naaar huiiis, aub? Goed goed, ik mag doorlopen.

Na een heerlijk turbulente rit in de bus (hoeveel bewegingsmogelijkheden zo'n fiets nog heeft, zo zonder voorwiel. Je houdt het niet voor mogelijk), komen we eindelijk aan bij mijn favoriete wijk, de Schepenbuurt. Yay. Door de stromende regen, met mijn fietsje aan mijn linkerflank rijdend, wandel ik naar huis.

Ik voel me wanhopig, en stop even. Ik zet Manhattan op, van Eric Johnson (niet voor de eerste keer genoemd hier), en bedenk dat het allemaal nog veel erger had kunnen zijn. ..Misschien.

In ieder geval, ik monter een beetje op, en vervolg mijn weg naar 'huis'. Als je maar met je hoofd opgeheven loopt, is het ook heel normaal je fiets zonder voorwiel door de straat te rijden. Eenmaal thuis vond ik een Japans kaartje op mijn deur, van een huisgenootje (^__^), en toen ging het eigenlijk ook wel weer. Maar pff. Wat een avond. Fck dat.

En dan heb ik het nog niet eens over het openbaar vervoer van Utrecht gehad, want laten we eerlijk zijn, dat is weer een van de vele aspecten van Utrecht's compleet fckedupte infrastructuur. AARGH!

Tijd voor een kopje thee.